Z komisarzem Brunettim kontaktuje się zakonnica Maria Testa, która jest opiekunką matki policjanta mieszkającej w domu opieki „St. Leonardo”. Marię dziwi fakt, że w zakładzie umiera nagłą śmiercią pięciu całkiem zdrowych pacjentów. Zakonnica przypuszcza, że zostali oni zamordowani ze względu na spadek. Brunetti ma do tego sceptyczny stosunek, ale decyduje się na rutynową wizytę u przeoryszy. Nie odkrywa nic, co mogłoby wskazywać na zabójstwo. Kiedy jednak Maria zostaje potrącona przez samochód i ciężko ranna zapada w śpiączkę, commissario nie wierzy, że był to nieszczęśliwy wypadek.

Po powrocie z urlopu komisarz Brunetti dowiaduje się od sierżanta Vianello, że zastępcy komendanta, jego bezpośredniemu zwierzchnikowi Patta udało się podczas jego nieobecności samodzielnie rozwiązać sprawę morderstwa dokonanego na zamożnej wdowie Battestini. Kobietę zamordowała ponoć Florinda, jej pochodząca z Rumunii pomoc domowa. Podczas ucieczki przed policją Florinda nieszczęśliwie upadła, wskutek czego zmarła. Tym samym Patta uznał sprawę za zakończoną. Jednakże zaniepokojony komisarz Brunetti zaczyna jeszcze raz badać sprawę, tym bardziej, że jedna z sąsiadek zamordowanej kobiety daje Florindzie wiarygodne alibi. Niestety Brunetti nie znajduje początkowo żadnego motywu zbrodni. Aż w końcu odkrywa w skrytce, w mieszkaniu wdowy zdumiewający dokument.

W jednym z weneckich kanałów znaleziono cało sierżanta Fostera, inspektora do spraw Ochrony Zdrowia w głównej kwaterze NATO w Vicenzy. Mężczyzna zmarł od zadanych mu ciosów nożem. Wszystko wskazuje na zbrodnię na tle rabunkowym. Poza tym w kieszeniach denata znaleziono woreczek z kokainą. Komisarz Brunetti wątpi w taki motyw zabójstwa. I jak się ostatecznie okazuje, ma rację. Niedługo potem, przed czekającymi ją zeznaniami, zostaje zamordowana przełożona Fostera, doktor Terry Peters. Przed śmiercią udało jej się jednak wysłać do komisarza Brunettiego ciekawe dokumenty, których treść wskazuje, że zabójstwa zostały dokonane, by ukryć skandal związany z trującymi odpadami.

U komisarza Brunettiego pojawia się Claudia Leonardo, studentka jego żony Paoli. Młoda kobieta jest zainteresowana wznowieniem pewnego postępowania. Brunetti obiecuje załatwić jej kontakt z adwokatem i umawia się z nią na następny dzień. Ale Claudia nie dociera na komisariat. Okazuje się, że poniosła śmierć wskutek ugodzenia nożem. Komisarz Brunetti dowiaduje się od babci dziewczyny, że jej wnuczka chciała zawalczyć o przywrócenie honoru swojego dziadka, który jako oficer nabył w faszystowskich Włoszech cenne obrazy, podobno poprzez szantaż. W oczach Signory pozostał on jednak nadal człowiekiem honoru. W każdym razie obrazy zniknęły. Na właściwy trop komisarz Brunetti trafia tylko dzięki przypadkowemu spotkaniu.

Przybyłym na wezwanie do fabryki szkła komisarzowi Brunettiemu i sierżantowi Vianello ukazuje się przerażający widok: Giovanni de Cal, właściciel fabryki szkła na wyspie Murano, zostaje znaleziony martwy przy piecu rozgrzanym do 1400 stopni. Niebawem patolog Aurino ustala, że mężczyzna został zamordowany. Brunetti zmaga się też z kłopotami rodzinnymi, Paola zaprosiła jego urokliwą ciotkę Sophię, aby z nimi zamieszkała. A szanowna ciocia była ongiś utalentowaną oszustką.

Komisarz Brunetti musi uporać się ze śmiercią matki, ale praca nie pozwala mu przeżyć żałoby spokojnie. Prosto z pogrzebu zostaje wezwany do pracy. Z kanału wyłowiono bowiem zwłoki dziewczynki. Ku wielkiemu zdziwieniu Brunettiego i inspektora Vianello nikt nie zgłasza zaginięcia dziecka. Sądząc po odnalezionych przy niej kosztownościach, dziewczynka była prawdopodobnie złodziejką. Ślady prowadzą do romskiego obozowiska na przedmieściach. Jednak ani Romowie, ani pokrzywdzeni nie są skorzy do zeznań. Komisarzowi przyjdzie się zmagać z głęboko zakorzenionymi uprzedzeniami i z tajemnicami, których ludzie dochowują, aby chronić swoje dzieci, nawet całkiem niewinne. Jakby się bali, że spadnie na nie kara za grzechy innych. Jak podsumował recenzent „Evening Standard”: „Dziewczyna z jego snów stanowi trafną analizę więzi rodzinnych oraz w trzeźwy sposób ukazuje wady i zalety poprawności politycznej”.